Stary Zamek w Grodnie jest unikalnym zabytkiem architektury i archeologii Republiki Białoruś. Już w XII wieku miasto było centrum księstwa, w XIV wieku na Górze Zamkowej wzniesiono rezydencję wielkoksiążęcą, a później Pałac Królewski.
Dziś na terenie Starego Zamku znajduje się pałac (renesansowy pomnik architektury zbudowany dla króla Stefana Batorego w latach 1580h), resztki murów obronnych z przełomu XIV i XV wieku i Górnej Cerkwi z XV wieku, ruiny dolnej cerkwi i resztki książęcego pałacu – zabytków grodzieńskiej szkoły architektury z XII wieku.
Stary Zamek dla króla Stefana Batorego został wzniesiony na miejscu starożytnego Zamku Górnego z czasów Wielkiego Księcia Witolda. Z budowli obronnych wykorzystano dolną część murów obronnych i pozostałości wież. Na terenie zamkowym dominowal pałac zbudowany w stylu renesansowym.
Na parterze znajdowało się dziesięć pomieszczeń sklepionych, w których mieścił się Arsenał, Kancelaria, skarbiec i inne slużby pałacowe. Pierwsze piętro zajmowały pokoje królewskie – sale reprezentacyjne i mieszkalne, połączone w typową pałacową amfiladę. Każde piętro miało osobne wejście. Wielkie reprezentacyjne schody od strony głównej fasady prowadziły na górę, do pokojów królewskich. Wejścia na parterze były skromne.
Elewacje i frontony pałacu wykończono dwukolorowym szaro-białym sgrafitem w formie ornamentu roślinno-geometrycznego z motywami heraldycznymi. Wyrazistą sylwetkę pałacu nadawał wysoki dwuspadowy dach i wysokie kominy. Jego pierwotny wygląd można ocenić na podstawie ryciny, którą wykonał w 1600 r. T. Makowski.
W czasie wojny rosyjsko-polskiej w połowie XVII wieku pałac został znacznie uszkodzony. Po przebudowie zyskał wystrój barokowy. Pałac nadal pełnił funkcję rezydencji królewskiej, oraz stał się miejscem przeprowadzenia sejmów walnych Rzeczypospolitej, które odbywał się tu w latach 1678, 1688 i 1699 Pozniszczeniach spowodowanych Wojną Północną i pożaru 1735 roku pałac został ponownie odbudowany. Saksoński architekt Carol Fryderik Popelman przeprowadza znaczącą przebudowę: zewnętrzne schody zamienił na wewnętrzne oraz zmniejszył okna. Budynek otrzymuje dach czterospadowy. Tu mieściła się część dworu królewskiego i slużby gospodarcze. Dalsze uproszczenie architektury pałacu nastąpiło w XIX i XX wieku, kiedy z elewacji ostatecznie znikneli elementy zdobnicze, a nad dawną salą jadalną nadbudowano dodatkową kubaturę. Przez ponad 120 lat Stary Zamek należał do departamentu wojskowego, a w 1924 r. został przekazany do muzeum.
